تصویر برنامه درسی از منظر نوعمل‎گرایی با تاکید بر اندیشه رورتی

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسنده

ایران، تهران، دانشگاه الزهرا(س)، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، گروه علوم تربیتی

چکیده

هدف پژوهش، ارائه تصویری از برنامه درسی رویکرد نوعمل‎گرایی است که با روش تحلیل مفهومی و استنتاجی انجام می‏گیرد. ویژگی‏های فلسفه رورتی بنیانگذار فلسفه نوعمل‏گرایی عبارتند از: ویزگی ابزاری و امکانی زبان، خصیصه امکانی خود و اجتماع، مغایرت امور عمومی و خصوصی، همبستگی اجتماعی به جای عینیت و نگاه انتقادی به واژگان. در خصوص برنامه درسی نوعمل‎گرایی می‏توان گفت اهداف آموزش، نسبی و متغیرند، با این‏حال دستیابی به خودآفرینندگی، تربیت شهروند انتقادی، ایجاد شرایط برقراری دموکراسی، تاکید برگفتمان دانش، بها دادن به دانش عملی را می‏توان از اهداف نوعمل‏گرایی برشمرد. با توجه به تغییرات هدف، محتوا نیز متغیر بوده و محتوای ثابتی وجود ندارد. روش‌های آموزش نوعمل‏گرایی یادگیری مشارکتی و گفتمان انتقادی می‏باشد. نوعمل‏گرا‏ها از جمله رورتی شیوه‌های ارزشیابی عینی را رد می‌کنند. به‏طور کلی اهداف و محتوا، روش و ارزشیابی برنامه درسی نوعمل‏گرایی منعطف بوده و تابع شرایط و اقتضائات محیطی و به اصطلاح برنامه درسی نوظهور خواهد بود.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

Curriculum Image From the View of Neo-Pragmatism with an Emphasis on Rorty's Ideas

نویسنده [English]

  • Maryam Naderi
Iran, Tehran, Alzahra University, Faculty of Educational Sciences and Psychology, Department of Educational Sciences
چکیده [English]

The purpose of the study is to provide an illustration of the curriculum of neo-pragmatism approach through the conceptual and inference methods. The features of the philosophy of Rorty (the founder of neo-pragmatism philosophy) include: the instrumental and language features of the language, the feature of the self and the community, the contradiction between public and private affairs, social solidarity instead of objectivity and critical look at the vocabulary. Regarding neo-pragmatism curriculum, it can be said that education goals are relative and variable; however, the achievement of self-development, the education of a critical citizen, the establishment of conditions for the establishment of democracy, the emphasis on the transfer of knowledge, the valuation of practical knowledge can be the goals of neo-pragmatism. Due to changes in objectives, the content is also variable and there is no consistent content. Neo-pragmatism teaching methods involve participatory learning and critical discourse. Neo-pragmatists, including Rorty, reject objective evaluation methods. In general, the goals and content, methodology and evaluation of the curriculum are flexible and adapted to the environmental conditions and so-called emerging syllabus.
 

کلیدواژه‌ها [English]

  • neo-pragmatism
  • curriculum
  • purpose
  • content
  • methodology
  • evaluation
اصغری، محمد (1389). نگاهی به فلسفة ریچارد رورتی، تهران: نشر علم.
اصغری، محمد (1386).فلسفه سنتی از نگاه ریچارد رورتی. پژوهش‏های فلسفی، شماره 202. صص142-113.
باقری، خسرو (1384). مراحل و اصول تعلیم و تربیت در دیدگاه نوعمل‏گرایی، روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، سال 34، شماره 2، صص 27-1.
باقری، خسرو (1389). رویکردها و روش‏های پژوهش در فلسفه تعلیم و تربیت. با همکاری نرگس سجادیه و طیبه توسلی، چاپ اول، تهران: پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
باقری، خسرو (1389). نوعمل‌گرایی و فلسفه تعلیم و تربیت: بررسی پیامدهای دیدگاه ویلارد کواین و ریچارد رورتی در تعلیم و تربیت. چاپ اول، تهران: دانشگاه تهران.
باقری، خسرو و خوشخویی، منصور (1381). انسان از دیدگاه پراگماتیسم جدید، فصلنامه علوم انسانی دانشگاه الزهرا، سال دوازدهم، شماره42 ، صص33-15.
باقری، خسرو و سجادیه، نرگس (1384). عاملیت آدمی از دیدگاه ریچارد رورتی و پیامدهای آن در تربیت اجتماعی. فصلنامه نوآوری‏های آموزشی، سال 4، شماره ی 11، صص 132-111.
رورتی، ریچارد (1384). فلسفه و امید اجتماعی. ترجمة عبدالحسین آذرنگ و نگار نادری، تهران: نشر نی.
زهرا حاجی آخوندی؛ دکتر سید محمدرضا امام جمعه و دکتر محمدرضا سرمدی (1390). عناصر اصلی برنامه درسی در نظریه آموزش و پرورش پائولو فریره. مطالعات برنامه درسی، دوره 6، شماره 20، صص171-142
سلیمانی، نبی‏اله (1391). رورتی و مسأله‌ حقیقت و عینیت. مجله جستارهای فلسفی، دوره 9، شماره 2، پیاپی22، صص 101-79.
طاهری، محمدرضا و حاجی پور، ناهید، (1394). تعلیم و تربیت از دیدگاه مکتب عمل‏گرایی، سومین همایش علمی پژوهشی علوم تربیتی و روانشناسی آسیب‏های اجتماعی و فرهنگی ایران.
قاسمی، مریم؛ موسی پور، نعمت الله؛ حاجی حسین نژاد، غلامرضا و حسینی خواه، علی (1397). طراحی الگوی برنامه درسی تربیت اسناد و تربیت معلم مبتنی بر شایستگی عمل فکورانه. مطالعات برنامه درسی، دوره 13،شماره 50، صص74-45.
کورتیس، جی (1384). برنامه درسی و آموزشی دبستانی و پیش‌دبستانی، ترجمه محسن خادمی و همکاران، شیراز: مشکات.
ملکی، حسن؛ عباس‏پور، عباس؛ سلمانی، بابک؛ حکیم‏زاده، رضوان و امیرتیموری، محمدحسن (1397). الگویی برای رهبری برنامه درسی در دوره ابتدایی ایران. مطالعات برنامه درسی، دوره 13، شماره 48، صص38-5.
مهر محمدی، محمود (1391). بررسی سازواری نظریه‏های رقیب برنامه درسی برای تربیت شهروند دمکراتیک با تکیه بر روایتی شوآبی پژوهش در برنامه‌ریزی درسی، دانشگاه آزاد اسلامی، خوراسگان، سال نهم، دوره دوم، پیاپی (34)7، صص 31-18.
مهربان، زهرا و  مظاهری، حسن (1395). تلفیق فناوری اطلاعات و ارتباطات در برنامه‌ها‌ی درسی مطابق با برنامه درسی ملی. مطالعات برنامه درسی، سال دهم، شماره40، صص170-143.
مهرمحمدی، محمود (1382). سازواری رویکرد تلفیقی با نظریه ساخت و سازگرایی در رویکرد تلفیقی به برنامه درسی. گردآورنده: حسن ملکی، تهران: انتشارات انجمن اولیاء و مربیان.
مهرمحمدی، محمود (1385). نظریه هوش چندگانه و دلالت‏های آن برای برنامه درسی و آموزش. فصلنامه تعلیم و تربیت، دوره22، شماره 4، پیاپی 88، صص 31-7.
مهرمحمدی، محمود؛ نیکنام، زهرا و سجادیه، نرگس (1387). اﺷﻜﺎل ﺑﺎزﻧﻤﺎﻳﻲ و ﺷﻨﺎﺧﺖ در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ درﺳﻲ: ﺑﺎزﻛﺎوی ﻧﻈﺮﻳﻪ ﻛﺜﺮت‏ﮔﺮاﻳﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻲ. ﻓﺼﻠﻨﺎﻣﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺷﻤﺎره 95، صص52-29.
موسی پور، نعمت اله (1392). تدریس موثر: نمای تمام نمای «عمل» بودن آموزشگر آموزشگاهی. مطالعات برنامه درسی، سال هشتم، شماره32، صص104-67.
نیلی احمدآبادی، محمد رضا؛ نصر، احمدرضا؛ شریف، مصطفی و مهرمحمدی، محمود (1389). الزام‌ها و پیامدهای اجتماعی برنامه درسی پاسخگو در آموزش عالی مطالعه مورد: دانشگاه‏های دولتی اصفهان، فصلنامه جامعه شناسی کاربردی، شماره دوم، صص 76-57.
یوسف‏زاده چوسری، محمدرضا (1392). نظریه تربیتی و رویکرد برنامه درسی از منظر عملگرایی نوین، پژوهش در برنامه‏‌ریزی درسی، سال دهم، دوره دوم، شماره پیاپی 37، صص57-46.
Altbach, P.G. “Higher Education: Comparative Studies.” In Husen, T. and T.N. Postlethwaite (eds).International Encyclopedia of Education, Vol 4. Oxford: Pergamon. 
Aronowitz S. and Giroux. H. (1991). “Postmodern Education”. University Of Minnesota Press.
Eisner, E. W. (2000). “Those who ignore the past 12 ‘easy’ lessons for the next millennium”. Journal of currrieculum studies, 32 (2), pp 343-357.
Habermas, J. (2003).”Truth and Justification. Trans: Barbara Fultner, MIT press, Cambridge MA.
Inc.
Kombes, G, R. & Denelz, L, B. (2009). “Philosophical Research: Conceptual Analysis”. Berlin: Springer.
Lewis, N. S. (2004) “The Intersection of Post-Modernity and Classroom Practice”. Teacher Education Quarterly.
Nicholson, C. J. (2017). “Three Views of Philosophy and Multiculturalism: Searle, Rorty, and Taylor”. Rider University, Lawrence Township, NJ, USA.
Pinar, W. (1996).”Understanding curriculum”. New York: Peterlang Publishing,
Reiglouth, C.M. (2013). Instructional-design Theories and Models: A New Paradigm of Instructional Theory, Volume IV (Instructional Design Theories & Models): www. Springer.Com
Rorty, R. (1989). “Contingency, irony, and solidarity". Cambridge: Cambridge University Press.
Rorty, R. (1991). “Objectivity, relativism and truth”. Cambridge: Philosophical Papers.
Rorty, R. (1998).”Truth and Progress”. Cambridge university press.
Rorty, R. (1999).”Philosophy and Social Hope Harmindsworth: Penguin.
Rorty, R (1982). “Hermeneutics, General Studies, and Teaching,” selected papers from the Synergos Seminars, volume 2.
Rorty, R. (1979). “Philosophy and the mirror of nature”. Cambridge: Cambridge University Press.
Rorty, R. (2010). “Analytic Philosophy and Transformative Philosophy” Published Online: 16 Sep at 17AM.
Tyler, R. (1949). “Basic principles of curriculum and instruction”. Chicago: The University of Chicago Press.
Wilson, R.A. (2004). “The Trouble with Truth: Anthropology's Epistemological Hypochondria”. At Anthropology Today, v. 20, No. 5, pp14-17.
Wittgenstein, L. (1969). “Tractatus Logico-Philosophicus”. trans. D. F. Pears and B. F. Mcguinnes, London: Routledge & Kegan Paul.